মই পুনৰ এই কাম কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিম: কিয় ধাবাৰ মালিকে কামৰ পৰা উলিয়াই দিছিল সঞ্জয় মিশ্ৰাক?

কিয় ধাবাৰ মালিকে কামৰ পৰা উলিয়াই দিছিল সঞ্জয় মিশ্ৰাক?

সঞ্জয় মিশ্ৰ প্ৰায় তিনি দশক ধৰি হিন্দী ছবিজগতত সক্ৰিয় হৈ আছে। তেওঁ সকলো ধৰণৰ চলচ্চিত্ৰত অভিনয়েৰে নিজৰ দক্ষতা প্ৰমাণ কৰিছে। গম্ভীৰ চৰিত্ৰই হওক বা কৌতুক হওক সঞ্জয় মিশ্ৰাই প্ৰতিটো চৰিত্ৰত এনেদৰে অভিনয় কৰে যাতে দৰ্শক অভিভূত হৈ পৰে। কিন্তু তেওঁৰ জীৱনতএনে এক সময় আহিছিল যেতিয়া তেওঁ মায়ানগৰী মুম্বাই ত্যাগ কৰি ঋষিকেশৰ গংগাৰ পাৰত এখন ধাবাত কাম কৰিব লগা হৈছিল। আজি সঞ্জয় মিশ্ৰাৰ জন্মদিন। আজি ৬০ বছৰত বয়সত ভৰি দিলে বিশিষ্ট অভিনেতাগৰাকীয়ে। এই দিনটোত আমি আপোনাক তেওঁৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ আকৰ্ষণীয় কাহিনীটো ক’বলৈ লৈছোঁ..

সঞ্জয় মিশ্ৰাই ১৯৯৫ চনৰ ছবি ‘Oh Darling Yeh Hai India!’ৰ জৰিয়তে অভিনয় জীৱন আৰম্ভ কৰিছিল। ছবিখনত তেওঁৰ চৰিত্ৰটো সৰু আছিল। ছবিখনত শ্বাহৰুখ খান আৰু দীপা চাহীয়ে মুখ্য চৰিত্ৰত অভিনয় কৰিছিল। ইয়াৰ পাছত তেওঁ বান্দিশ, সত্য আৰু Dil Seকে ধৰি বহুতো চলচ্চিত্ৰত কাম কৰিছিল।

সঞ্জয় মিশ্ৰাই হিন্দুস্তান টাইমছৰ এটা সাক্ষাৎকাৰত কৈছিল, “সেয়া মোৰ অভ্যাস আছিল (সুৰা-চিগাৰেটলৈ আঙুলিয়াই)। মই এজন সাধাৰণ মানুহ, মোৰ ইচ্ছা আছিল। বেংক বেলেন্স ভাঙি ইচ্ছা পূৰণ কৰিবলৈ পৰিয়ালৰ লোকে শিকোৱা নাছিল। যদি আপুনি এটা অভ্যাস অব্যাহত ৰাখিব বিচাৰে, তেন্তে তাত নিজৰ আয় খৰচ কৰক। আচলতে, সেই পৰ্যায়টো বৰ আচৰিত আছিল। মই অসুস্থ আছিলোঁ। চিকিৎসকসকলে কৈছিল যে মাত্ৰ কেইঘণ্টামান আছে। তেতিয়া মোৰ পিতৃয়ে মোক জিবি পণ্ট হাস্পতাললৈ লৈ গৈছিল।”

সঞ্জয় মিশ্ৰাই আৰু কয়, “এমাহ চিকিৎসালয়ত থকাৰ পিছত মই আৰোগ্য হৈছোঁ। ১৫ দিনৰ পাছত দেউতা গুচি গ’ল (মৃত্যু হয়)। মোক যি চৰিত্ৰত অভিনয়ৰ বাবে মোক নিৰ্বাচন কৰা হৈছিল সেইটো মোৰ দেউতাই লৈছিল। মই বৰ দুখী আছিলোঁ যে মোক এই চৰিত্ৰটোত মই অভিনয় কৰিব লাগিছিল, কিন্তু দেউতা কিয়? তেওঁৰ বন্ধুবৰ্গই কৈছিল যে এয়া ভাল হৈছে, যদি আপুনি সেই চৰিত্ৰত অভিনয় কৰিলে হৈ আৰু এটা বা দুটা মৃত্যু হ’লহেঁতেন, সেয়ৈ হৈছে আপোনাৰ পিতৃ-মাতৃৰ । এই কথাবোৰে বহু অৰ্থ বুজাইছিল।”

সঞ্জয় মিশ্ৰাই কৈছিল যে সেই সময়ত তেওঁ বহু জনপ্ৰিয় হৈ পৰিছিল। তেওঁৰ অনুষ্ঠান অফিচে-অফিচে, গোলমাল আৰু ধামালৰ দৰে বহুতো চলচ্চিত্ৰ আহিছিল। তেওঁ কয়, “মই ভাবিছিলো যে মোক কোনেও চিনি নাপায়। মই এতিয়াও তেনেকৈ ভাবো। মই জীৱনৰ পৰা বাহিৰত ওলাই আহিছিলোঁ। সেইকাৰণে ঋষিকেশ গুচি গৈছিল। মই তাত এজন বৃদ্ধ লোকক দেখিছিলোঁ। তেওঁ নিজে মেগি খাই আৰু বনাই। মই দেখিছিলো যে তেওঁক সমৰ্থন কৰিবলৈ কাৰোবাৰ প্ৰয়োজন।

তাৰ পাছত সঞ্জয় মিশ্ৰাই তাত কাম কৰা আৰম্ভ কৰে। তেওঁ কৈছিল যে মানুবোৰে মোক লগ কৰিবলৈ আহিছিল। তেওঁলোকে মোক বেলেগ দৃষ্টিৰে চাইছিল। এই জনপ্ৰিয়তাই চাকৰি এৰিবলৈ বাধ্য কৰিছিল। ইয়াৰ পাছত ধাবা খুৰাকে সঞ্জয় মিশ্ৰাক উলিয়াই দিছিল। সাক্ষাৎকাৰটোত সঞ্জয়ে কয়, “মই এই কাম পুনৰ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিম।”