Raas Mahotsav Significance : ৰাস মহোৎসৱলৈ মাজত মাথোঁ ৩ টা দিন, জানক ৰাসৰ তাৎপৰ্য্যৰ বিষয়ে…
ৰাস উৎসৱ অসমৰ এটা অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ তথা জনপ্ৰিয় উৎসৱ। ঈশ্বৰৰ ভক্তি ৰসৰ সৈতে জড়িত এই ৰাস উৎসৱ এক ধৰ্মীয় উৎসৱ। শাৰদীয় শুভ্ৰ জোনাকৰ স্নিগ্ধ পোহৰত ৰাসোৎসৱ পালন কৰা হয়।
ৰাসোৎসৱ অসমত অতীজৰে পৰা আঘোণ মাহৰ পূৰ্ণিমাত পালন কৰা হয়। ‘ৰাস’ শব্দটো ‘ৰস’ শব্দৰ পৰা আহিছে। ৰস মানে হ’ল স্বাদ বা আনন্দৰ অবস্থা। যি অবস্হাত মানুহে জাগতিক আনন্দ উপলব্ধি কৰিব পাৰে। ‘ৰাস’ শব্দৰ আভিধানিক অর্থ হ’ল ‘মণ্ডলীকৃত নর্তনম’ অর্থাৎ ঘূৰনীয়াকৈ নৃত্য কৰা। ৰাসক্ৰীড়াৰ অর্থ হ’ল-এক বিশেষ নৃত্য য’ত নর্তকীসকলে ঘূৰি ঘূৰি এজন নর্তকক মাজত লৈ ৰূপ, ৰস, গন্ধ,স্পর্শ আৰু শব্দৰ পঞ্চঅমৃত পান কৰি শ্রীকৃষ্ণৰ আশিস লাভ কৰিছিল। শৰতৰ স্নিগ্ধ জোনাকৰ তলত বৃন্দাবনত শ্ৰীকৃষ্ণই ৰাধা আৰু গোপীসৱৰ লগত কৰা ৰাসলীলা হ’ল ভক্ত আৰু ভগৱানৰ মাজৰ সম্পৰ্কৰ উজ্জল নিদৰ্শন।
প্ৰকৃতাৰ্থত, ৰাসোৎসৱ হৈছে এনে এটি উৎসৱ, য’ত ভগৱান শ্ৰীকৃষ্ণৰ জীৱনলীলাক উপভোগ্য কৰি প্ৰদৰ্শন কৰা হৈছে। ই মূলতঃ হৈছে এটি ধৰ্মীয় উৎসৱ। অসমৰ বিভিন্ন প্ৰান্তত এই উৎসৱ উদ্যাপিত হয়। মাজুলীৰ দক্ষিণপাট সত্ৰত পোন প্ৰথমে এই উৎসৱৰ আৰম্ভ হয়। পাছলৈহে ৰাসোৎসৱৰ প্ৰসাৰ গড়মূৰ, আউনীআটী, বেঙেনাআটী, কমলাবাৰী, ভোগপুৰ আদি সত্ৰলৈ ঘটে।
বিভিন্ন স্থানৰ কৃষ্ণ বন্দনাৰে গোপিনীসকলে নাচে। শৰৎ কালৰ পূর্ণিমাৰ নিশা গোপীৰ এনে আগমনত শ্ৰীকৃষ্ণই গোপীসৱক অনেক বুজনি দি তেওঁলোকৰ নিজ নিজ গৃহলৈ উভতি যাবলৈ অনুৰোধ কৰিছিল যদিও প্রেম-ভকতিত নিমজ্জিত গোপীসকলে শ্রীকৃষ্ণৰ অনুৰোধ প্রত্যাখ্যান কৰিছিল। শাৰদীয় শুভ্ৰ জোনাকৰ স্নিগ্ধ পোহৰত যমুনাৰ বালিত কদম গছত বহি মোহন বাঁহী বজাই শ্ৰী কৃষ্ণই বৃন্দাবনৰ গোপীসকলক মাতিছিল। কৃষ্ণলীলা আৰম্ভ কৰিবলৈ এইদৰে গীত গোৱা হৈছিল-
“আহাঁ আহাঁ সখীসব বৃন্দাবনে যাওঁ।
বজাইছে মোহন বেণু নয়ন ভৰি চাওঁ।।
শৰত কালৰ ৰাত্রি অতি বিতোপন।
ৰাসক্রীড়া কৰিতে কৃষ্ণৰ ভৈলা মন।।”
ভগৱান শ্ৰীকৃষ্ণই মৰ্ত্যত কৰা কৰ্মৰাজিক ৰাসোৎসৱৰ জৰিয়তে প্ৰতিফলিত কৰা হয়। তেওঁৰ ৰসপূৰ্ণ অৰ্থাৎ তাত্ত্বিক ৰসেৰে সমৃদ্ধ কথাবস্তুক ৰাসলীলাৰ মাধ্যমেৰে আত্মাৰ পৰা পৰমাত্মালৈ, দৈনন্দিন জীৱনৰ সুখানুভূতিক আধ্যাত্মিকতালৈ আৰু কাম প্ৰবৃত্তিসমূহক কলাত্মক ৰূপ প্ৰদান কৰি ৰাসলীলাত অংকন কৰা হৈছে। শ্ৰীকৃষ্ণৰ সুমধুৰ বংশীধ্বনিত মুগ্ধ হৈ গোপীসকলে য’ৰে কাম ত’তে পেলাই সংসাৰৰ সকলো মোহ ত্যাগ কৰি বৃন্দাবনলৈ ঢাপলি মেলিছিল আৰু শ্ৰীকৃষ্ণৰ চৰণত নিজকে সমৰ্পন কৰিছিল। প্ৰথমতে শ্ৰীকৃষ্ণই গোপীসকলক স্ব-গৃহলৈ উভতি যাবলৈ অনুৰোধ কৰিছিল। কিয়নো তেওঁলোকে সংসাৰ ধৰ্ম পালন কৰা উচিত। কিন্তু গোপীসকল নিজৰ মতত দৃঢ় আছিল। ভগৱান ভক্তৰ অধীন। শ্ৰীকৃষ্ণই গোপীসকলৰ দৃঢ়ভক্তি দেখি তেওঁলোকৰ মনোকামনা পূৰণাৰ্থে ৰাসলীলা আৰম্ভ কৰিলে। কিন্তু যেতিয়াই শ্ৰীকৃষ্ণ তেওঁলোকৰ অধীন বুলি ভাবি গোপীৰ মন গৰ্ব-অহংকাৰত ভৰি পৰিল, তেতিয়াই শ্ৰীকৃষ্ণই গোপীসকলৰ মাজৰ পৰা অন্তৰ্ধান হৈ পৰিল। শ্ৰীকৃষ্ণ যেতিয়া ৰাধাক লৈ নোহোৱা হ’ল, তেতিয়াহে গোপীসকলে নিজৰ ভুল বুজিব পাৰিলে। ভগৱানক ‘একমাত্ৰ মোৰ’ বুলি ভাবি অহংকাৰৰ ফলত শ্ৰীকৃষ্ণক তেওঁলোকে হেৰুৱাব লগা হ’ল। শ্ৰীকৃষ্ণ ত্ৰিজগতৰে পতি। তেওঁক কোনো মায়া-বান্ধোনেৰে বান্ধি ৰাখিব নোৱাৰে। গোপীসকলে একাগ্ৰচিত্তে শ্ৰীকৃষ্ণক স্তুতি কৰিবলৈ ধৰিলে। ভক্তৰ ভক্তিত সন্তুষ্ট হৈ ভগৱানে গোপীসকলক মানৱ জীৱনৰ পৰমাৰ্থ বুজাই দিলে আৰু তেওঁলোকৰ অন্তৰ পৰিশুদ্ধি কৰিলে। গোপীসকলৰ ইচ্ছাক সন্মান জনাই ‘য’ত গোপী, ত’ত কৃষ্ণ’ হৈ গোপীৰ মনৰ অভিলাষ পূৰ্ণ কৰিলে। গোপীসকলেও মুক্তি লাভ কৰিলে। চমুকৈ এয়াই ৰাসোৎসৱৰ মূল অৰ্থ।
এই ৰাসোৎসৱ মাজুলীৰ দক্ষিণপাট সত্ৰত প্ৰথমে আৰম্ভ হয়। ১৭৬২ শকৰ পৰা দক্ষিণপাট সত্ৰত ৰাসোৎসৱ উদ্যাপন হৈ আহিছে। অসমৰ সত্ৰসমূহত বৈদিক ক্ৰিয়াকাণ্ড আৰু নাট্যৰূপে ৰাসোৎসৱ উদ্যাপন হয়। দক্ষিণপাট সত্ৰৰ পিছতহে গড়মূৰ, আউনীআটী, বেঙেনাআটী, কমলাবাৰী, ভোগপুৰ আদি সত্ৰলৈ ৰাসৰ প্ৰসাৰ ঘটে। ৰাস পূজা, অভিনয় বা ভাওনা আৰু ৰাস উপলক্ষে কৰা নাম প্ৰসংগ তিনিওতাই ৰাসোৎসৱৰ লগত জড়িত। কিছুমান সত্ৰত ৰাস এদিনীয়াকৈ আৰু আন কিছুমান সত্ৰত তিনিদিনীয়াকৈ পালন কৰে। এদিনীয়াকৈ যিবোৰ সত্ৰত পালন কৰে সেইবোৰ সত্ৰত ৰাস উপলক্ষে হিয়ানাম, দিহানাম, গায়ন-বায়ন, নটুৱা চালি, ওজাপালি আদি অনুষ্ঠান পাতে। দক্ষিণপাট সত্ৰত তিনিদিনীয়াকৈ ৰাসোৎসৱ পালন কৰা হয়। ৰাসোৎসৱৰ তিনিদিনক এক বিশেষ নামেৰে জনা যায়। প্ৰথমদিনা অধিবাস, দ্বিতীয়দিনা ৰাস আৰু তৃতীয়দিনা ইন্দ্ৰাভিষেক। ৰাস পূৰ্ণিমাৰ দিনা পুৱাৰ পৰা ৰাস পূজা আৰম্ভ হয়। সম্পূৰ্ণ দিনজুৰি নাম-প্ৰসংগৰ উপৰি গায়ন-বায়ন, নাম-কীৰ্তন, নটুৱা নাচ আদি চলি থাকে। ৰাতিলৈ ৰাসলীলা প্ৰদৰ্শন হয়। উদাসীন পন্থাৰ পৰম্পৰাৰে প্ৰচলিত সত্ৰসমূহত আৰু সত্ৰীয়া পাৰিপাৰ্শ্বিকতাৰ মাজত প্ৰদৰ্শিত ৰাসলীলাত পুৰুষ অভিনেতা সকলেই পুৰুষ আৰু নাৰী উভয় চৰিত্ৰতে বৰ্তমানো অভিনয় কৰি আছে।
উজনি অসমৰ দৰে নামনি অসমতো এই ৰাস মহোৎসৱৰ প্ৰাধান্য দেখা পোৱা যায়। নলবাৰী, শুৱালকুছি, ৰামদিয়া, হাউলী, টিহু, পলাশবাৰী আদি অঞ্চলত ৰাস মহোৎসৱ পালন কৰে। কিন্তু উজনি আৰু নামনিৰ ৰাসৰ মাজত বহু পাৰ্থক্য দেখিবলৈ পোৱা যায়। উজনিৰ ৰাস অভিনয়কেন্দ্ৰিক আৰু নামনিৰ ৰাস মূৰ্তিকেন্দ্ৰিক। শ্ৰীকৃষ্ণৰ বিভিন্ন কৰ্মৰাজিক মৃণ্ময় মূৰ্তিসমূহৰ মাজেৰে সজাই তুলি প্ৰদৰ্শন কৰা হয়। কালীয় দমন, পুতুনা বধ, দধিমথন, কংসবধ, বৃন্দাবনৰ ৰঅসলীলা আদি মৃণ্ময় মূৰ্তিসমূহৰ জৰিয়তে উপস্থাপন কৰা হয়। ঠাইভেদে ৰাস মহোৎসৱৰ লগত সংগতি ৰাখি ঢুলীয়া, ওজাপালি খোলা গান (অপেছাদাৰী নাট), নাম-প্ৰসংগ আদি পালন কৰা হয়। পলাশবাৰীৰ ৰঅসত জীৱন্ত মূৰ্তিও প্ৰদৰ্শন হয়। নামনি অসমৰ ৰাসত বংগীয় প্ৰভাৱ দেখিবলৈ পোৱা যায়। বিভিন্ন আলোকসজ্জাৰে প্ৰদৰ্শনস্থলী সজাই দৰ্শকৰ মন আকৰ্ষণ কৰে।
বৰ্তমান ৰাস
ৰাস উৎসৱ অকল ধর্মীয় উৎসৱতে সীমিত হৈ থকা নাই । ই ক্ৰমে সাংস্কৃতিক আৰু অর্থনৈতিক দিশতো বহু পৰিমানে প্ৰভাৱ বিস্তাৰ কৰিছে। বর্তমান ৰাস উৎসৱে এক সার্বজনীন ৰূপ পৰিগ্ৰহণ কৰা দেখা যায়। ৰাস উৎসৱত অকল কৃষ্ণ, গোপী, ৰাধা বা দেৱ-দেৱীৰ মূর্তি নাথাকে । বর্তমানৰ সময়ৰ লগে লগে খাপ খোৱা বিজ্ঞান, শিক্ষা, আদর্শ, আৰু মানৱতাৰ বার্তা দিয়া ছবিও দেখা যায় ।